Met exact 50 junioren aan de start kon het KVZW WielerSportComiteit uit Bavegem best tevreden zijn over de opkomst voor de vijfde Memorial Hubert Verhoeyen. Onder de deelnemers stonden klinkende namen zoals Glenn d’Hollander, Zonnegemnaar Oskar De Meester, Serskampnaar Ian Kimpe en Lennert Everaert. Het publiek kreeg een levendige en attractieve koers te zien, waarin uiteindelijk Kyano Cottignies uit Emelgem met enkele centimeters verschil de bloemen mee naar huis nam. Voor de jonge West-Vlaming was het al zijn vijfde zege van het seizoen.
Kyano Cottignies toont veerkracht.
Voor Cottignies begon de koers niet met de beste vooruitzichten. “Ik stond met een twijfelachtig gevoel aan de start vanwege de ziekte van afgelopen week, en ook wat frustraties,” vertelt hij eerlijk. Toch liet hij zich van meet af aan zien. “Ik reed een zeer aanvallende koers. Tot kilometer 40 zat ik telkens mee in ontsnappingen, maar die werden keer op keer teruggenomen door het peloton.”
Het was duidelijk dat de wedstrijd, met onder meer kleppers als Glenn d’Hollander, Oskar De Meester, Ian Kimpe en Lennert Everaert, een hoog ritme kende. Het peloton hield de touwtjes stevig in handen en greep elke poging snel terug.
Na een kleine 40 kilometer koers viel eindelijk de juiste beslissing. Cottignies wist een gaatje te slaan en kreeg even later het gezelschap van vijf medevluchters. Het zestal werkte goed samen en reed een strak tempo. Dat bleek voor twee renners te veel van het goede: ze moesten de rol lossen op het zware parcours.
“We bleven een heel hoog tempo rijden. Twee jongens moesten afhaken en wij bleven met vier over. Het peloton bleef echter maar jagen, dus we hadden geen enkele ruimte om te temporiseren. De voorsprong bleef zo goed als stabiel, waardoor we constant diep moesten gaan.”
Met drie man in de finale was het duidelijk dat de sterkste benen zouden beslissen. Cottignies liet geen twijfel bestaan en rondde zijn aanvalslust knap af.
De overwinning in Bavegem is een opsteker voor de jonge renner, die terugkijkt op een leerrijk eerste jaar bij de junioren. “Ik kan toch wel terugblikken op een goed seizoen voor een eerstejaars. Natuurlijk besef ik dat ik ook veel kansen heb laten liggen, maar dat hoort erbij. Elke koers leer je bij.”
Wat de rest van het programma nog brengt, blijft voorlopig onduidelijk. “Momenteel weet ik nog niet wat er op de planning staat. Er komen voor mij geen belangrijke wedstrijden meer, dus ik zal het seizoen stilaan afbouwen.”
Perfect, ik maak er een nog uitgebreider artikel van met extra context, meer koersverloop, bredere duiding en plaatsing van Maurits Baarts prestatie binnen zijn seizoen. Hier is de uitgebreidere versie:
Maurits Baart knap elfde na ziekte.
De juniorenwedstrijd in Bavegem leverde zondag niet alleen een zege op voor de sterk rijdende Kyano Cottignies, ook verschillende andere jonge renners konden zich tonen. Eén van hen was Maurits Baart, die na een moeilijke periode waarin ziekte zijn voorbereiding doorkruiste, zich opnieuw in de kijker reed. Hij bolde als elfde over de streep en was opvallend tevreden met zijn koers.
Baart stond niet zonder twijfels aan de startlijn. “Ik had toch een dubbel gevoel,” blikt hij terug. “Een paar weken geleden was ik ziek en sindsdien ben ik vooral stap voor stap aan het opbouwen. Je twijfelt dan of je wel terug op niveau bent. Toch voelde ik me vandaag opvallend goed. Voor de koers zei ik zelfs tegen mijn nonkel – die ook mijn verzorger is – dat ik mijn benen niet voelde. Dat was een goed teken.”
Dat Baart zich goed voelde, bleek al snel in het koersverloop. Het peloton kende een zenuwachtige openingsfase, met heel wat prikken van verschillende renners. “Er waren in het begin veel aanvallen,” vertelt Baart. “Meestal reden ze een paar seconden weg, maar verder kwamen ze niet. Op een bepaald moment ben ik zelf meegegaan met de kopgroep, maar het tempo lag bijzonder hoog. Omdat mijn conditie nog niet helemaal terug is, moest ik die groep laten rijden.”
Toch was dat niet zijn enige poging. “Samen met Lennert Everaert probeerde ik later nog het gat te dichten op Kyano Cottignies en Xander Bossaer. We raakten erbij, maar helaas kwam ook het peloton terug aansluiten. Even later sprong ik nog eens mee, dit keer met Kyano en twee andere renners. We konden een mooie voorsprong opbouwen, maar opnieuw moest ik door het hoge tempo lossen. Mijn basis na de ziekte is gewoon nog niet sterk genoeg.”
Ondanks dat hij niet tot in de finale standhield, kon Baart na afloop toch met een glimlach terugblikken. “Ik ben tevreden over mijn koers. Voor het eerst in weken voelde ik dat mijn lichaam terug meewerkte. Ik zat goed op de fiets en dat doet veel deugd. Het waren moeilijke weken, waarin ik soms begon te twijfelen of ik dit seizoen nog op niveau zou raken. Vandaag heb ik bewezen dat het terug de goede kant uitgaat. Dat geeft me veel zelfvertrouwen.”
Voor de komende weken kiest Baart resoluut voor wedstrijden die beter bij hem passen. “Ik ga nog enkel kermiskoersen rijden,” klinkt het. “Ik was wel geselecteerd voor de klimkoers in Jemeppe, maar ik heb ervoor gekozen daar niet aan de start te verschijnen. Zo’n parcours ligt me niet en na mijn ziekte wil ik me vooral op koersen richten waar ik mijn krachten maximaal kan benutten. Op die manier wil ik rustig verder opbouwen en het seizoen toch nog mooi afsluiten.”
Baarts elfde plaats mag dan geen podium zijn, het betekent wél een belangrijke stap vooruit in zijn herstelproces. Terwijl ploegmaten en leeftijdsgenoten volop hun seizoen draaien, moest hij noodgedwongen pas op de plaats maken. Nu voelt hij dat hij opnieuw aansluiting vindt. “Het belangrijkste is dat ik het plezier in koersen heb teruggevonden,” besluit hij. “Vandaag was voor mij een bevestiging dat ik terug op de goeie weg ben. En dat geeft goesting voor de volgende koersen.”
Perfect, ik maak er een veel uitgebreider, levendig en volledig artikel van, met meer aandacht voor koersverloop, sfeer, tactiek en emoties van Oskar De Meester. Hier is de uitgebreide versie:
Oskar De Meester teleurgesteld na thuiskoers: “Frustrerend om nooit te kunnen koersen”
Op plaats 13 eindigde onze eerste Houtemnaar, Oskar De Meester, in de recent verreden kermiskoers. Voor hem was het een wedstrijd vol gemengde gevoelens. “Ik had echt zin in de thuiskoers en hoopte dat het een zware, lastige wedstrijd zou worden, met een hoog tempo van begin tot einde. Ook hoopte ik op veel wind, wat vaak voor ontsnappingskansen zorgt, maar daarin werd ik helaas teleurgesteld,” vertelt De Meester.
Wat de wedstrijd vooral kenmerkte, was de constante strijd in het peloton. “Ik vond het een zeer frustrerende koers. Door de geringe moeilijkheidsgraad van het parcours en het ontbreken van wind was ontsnappen bijna onmogelijk. Tel daarbij op dat je geen seconde cadeau krijgt, en soms leek het eerder tegen iemand te koersen dan samen de koers te maken.”
Het peloton leek zichzelf te beschermen, waardoor ontsnappingspogingen nauwelijks slaagden. “Zoals ik al zei, gunde het peloton elkaar niets. Sommigen deden er alles aan om iedereen bij elkaar te houden. Toen een kopgroep van vier wegreed, leek het alsof velen gewoon content waren dat bepaalde renners, waaronder ikzelf, er niet bij waren. Ze hoopten dat wij de situatie nog zouden rechttrekken, maar met een heel peloton in het wiel was dat haast onmogelijk.”
Zelfs wanneer De Meester en enkele andere renners probeerden om terug te keren naar de kopgroep, liep dit spaak door tactische stoorzenders in tweede en derde positie. “We hebben het wel geprobeerd, ondanks dat sommigen actief probeerden ons af te stoppen. En dat allemaal in een kermiskoers, waar normaal de sfeer en het samen koersen een grote rol spelen. Uiteindelijk viel de beslissing in de sprint, en daar namen de nog frisse renners de bovenhand,” aldus Oskar.
De teleurstelling bij de jonge Houtemnaar was groot, mede door de vele supporters langs het parcours. “Veel supporters waren op post en ik had echt het gevoel dat ik mijn beste beentje wilde voorzetten, maar door de omstandigheden heb ik nooit echt kunnen koersen. Dat was enorm frustrerend. Ook al voelde ik me goed, ik heb dat nooit kunnen tonen in de wedstrijd. Het is moeilijk om dit te ervaren in een kermiskoers, waar het publiek normaal een extra motivatie geeft.”
Ondanks de teleurstelling kijkt De Meester vooruit en houdt hij zich vast aan zijn resterende programma. “Volgend weekend rijd ik nog een kermiskoers, en de week erna sluit ik mijn seizoen af met de tweedaagse ronde Philippe Gilbert. Daar wil ik alles geven en hopelijk het seizoen toch op een sterke noot afsluiten,” besluit hij.
De wedstrijd zelf bood verder weinig spektakel buiten de strijd om de kopgroep. Het peloton bleef lange tijd gesloten, wat de koers minder dynamisch maakte en de kansen voor ontsnappingen minimaliseerde. Toch zorgden de fans langs het parcours voor een warme sfeer, en het enthousiasme van de supporters bood renners zoals De Meester enige motivatie om ondanks de moeilijke omstandigheden alles te blijven proberen.
Voor Oskar De Meester was deze thuiskoers een combinatie van verwachtingen, frustratie en doorzettingsvermogen. Hoewel het resultaat niet weerspiegelde wat hij had gehoopt, toont zijn analyse van het peloton en zijn tactische ervaring dat hij blijft leren en zich voorbereidt op de komende uitdagingen. Het is een herinnering dat wielrennen niet alleen gaat om kracht en snelheid, maar ook om geduld, strategie en soms een beetje geluk.
Zeker! Hier is een veel uitgebreider artikel, waarin we dieper ingaan op het koersverloop, de tactiek, de weersomstandigheden en de toekomstplannen van Oskar Derynck:
Oskar Derynck uit Letterhoutem toont veerkracht en strijdlust ondanks 29ste plaats: “Het cijfer zegt niet alles over mijn koers”
Oskar Derynck uit Letterhoutem werd uiteindelijk 29ste eindigde. Voor Derynck zelf is die plaats niet bepalend voor hoe hij de koers beleefde. “Ik voelde me eigenlijk best goed aan de start,” vertelt hij. “Mijn knie speelde vooraf wel wat op, maar eens de wedstrijd begon had ik daar geen last meer van. Het regende bij de start, wat niet ideaal was en wat schrik gaf voor gladde wegen, maar gelukkig stopte het snel en droogde het parcours op.”
Het begin van de koers verliep rustig, met een relatief gecontroleerd tempo. “In het begin ging het wat traag, daarna kwamen er veel demarrages. Het peloton liet geen enkele aanval echt weg, waardoor het vaak samenbleef,” zegt Derynck. Ondanks de felle concurrentie probeerde hij meerdere keren zelf aan te vallen. “Ik heb zelf ook een paar keer meegesprongen, maar telkens zonder succes. Het was frustrerend, maar ook een waardevolle ervaring om mijn benen en tactisch inzicht te testen.”
Toen een ploegmaat uiteindelijk met drie andere renners voorop raakte, nam Derynck samen met de rest van het peloton de verantwoordelijkheid om de voorsprong te controleren. “Het was onze taak om af te stoppen en te zorgen dat het gat niet te groot werd. Dat is altijd een moeilijke rol, want het betekent hard werken zonder dat je zelf in de spotlight staat,” legt hij uit.
De slotfase bracht nog een extra uitdaging en een kans op een individueel resultaat. “De laatste kilometer wou ik anticiperen en ben ik zelf weggereden uit het peloton,” vertelt Derynck. Ondanks zijn inspanning werden zijn aanvallen in de laatste 100 meter teruggepakt. “Uiteindelijk kwam iedereen me weer voorbij. Dat was even een teleurstelling, maar het hoort bij het koersverloop,” zegt hij nuchter.
Voor Derynck is het eindresultaat niet de enige maatstaf. “Het cijfer van de plaats zegt eigenlijk niet alles over de koers die ik heb gereden. Ik ben tevreden over hoe ik me de hele wedstrijd heb laten zien. Ik zat vaak mee, heb mijn rol voor de ploeg gespeeld en geprobeerd om initiatief te nemen wanneer dat mogelijk was.”
Met het seizoen nog niet ten einde, kijkt Derynck vooruit naar de komende uitdagingen. “Normaal gezien staan er nog drie kermiskoersen op het programma. Daarna neem ik twee weekjes welverdiende rust om me voor te bereiden op volgend seizoen. Intussen hoop ik nog geselecteerd te worden voor wedstrijden in Jemeppe of de Philippe Gilbert, want die kansen wil ik niet laten liggen.”
Voor de jonge Letterhoutemnaar is deze koers vooral een leermoment geweest. Hij benadrukt het belang van doorzettingsvermogen, tactisch inzicht en het vermogen om te reageren op de dynamiek van een wedstrijd. “Elke koers is anders, en ook al eindig je niet op het podium, de ervaring die je opdoet en de manier waarop je koers rijdt, zijn minstens zo belangrijk,” besluit Derynck.
Met zijn positieve instelling en strategisch inzicht lijkt Oskar Derynck klaar om in de komende wedstrijden opnieuw zijn stempel te drukken, met het oog op een succesvol najaar en een veelbelovend volgend seizoen.
Xander Bossaer beleeft gemengde gevoelens in thuiswedstrijd: “Ik heb me vooral geamuseerd”
Bavegemnaar en thuisrijder Xander Bossaer moest zondag vrede nemen met een 34ste plaats in de wedstrijd, maar kijkt toch met een goed gevoel terug op zijn optreden. Voor Bossaer, die recent al een sterke koers had gereden, voelde deze wedstrijd als een kans om zich te meten met zijn concurrenten op eigen terrein. “Ik stond met een heel goed gevoel aan de start. Ik voelde me fit en sterk, en de dag ervoor had ik ook een goede koers gereden. Ik wist dat ik er klaar voor was,” vertelt hij.
Het verloop van de wedstrijd was zoals hij had ingeschat, al verliep het anders dan hij had gehoopt. “Het tempo lag vanaf het begin constant heel hoog. Ik had verwacht dat het door de combinatie van hoge snelheid en smalle baantjes meer zou scheuren en dat er vroeg groepjes zouden ontstaan. Misschien was dat omdat er geen wind stond, waardoor het peloton bij elkaar bleef,” legt Bossaer uit.
Tijdens de eerste helft van de koers bleef iedereen dicht bij elkaar, totdat vier renners een kloof konden slaan. “Op dat moment voelde ik al dat zij zouden blijven vooruit en dat het uiteindelijk een sprint voor de ereplaatsen zou worden. Ik heb de hele koers aanvallend gereden, geprobeerd om initiatieven te nemen en niet passief te blijven, maar uiteindelijk maakte dat in het klassement weinig verschil. In de sprint heb ik geen risico’s meer genomen,” zegt hij.
Voor Bossaer persoonlijk verliep de wedstrijd zoals verwacht, maar niet zoals gehoopt. “Over mijn prestatie tijdens de koers ben ik tevreden. Ik heb hard gekoerst, mijn plan gevolgd en me tactisch goed opgesteld. Natuurlijk had ik gehoopt op een beter resultaat, maar dat is nu eenmaal koers. Soms lopen de dingen zoals je wil, soms net niet,” aldus de jonge Bavegemnaar.
Wat vooral telt voor Bossaer, is dat hij plezier heeft beleefd aan de wedstrijd. “Het belangrijkste voor mij is dat ik me goed geamuseerd heb. Dat je kan genieten van de koers, zelfs als de uitslag niet perfect is, is iets wat je meeneemt naar de volgende wedstrijden,” benadrukt hij.
De blik van Bossaer is alvast gericht op de komende uitdagingen. De eerstvolgende grote wedstrijd voor hem wordt de Philippe Gilbert, waar hij opnieuw zijn kansen wil benutten. Daarnaast blijft school voor hem een prioriteit. “Alle focus gaat nu ook naar school. Het blijft het belangrijkste voor mij, ook al wil ik natuurlijk blijven groeien als renner,” besluit hij.
Bossaer laat zien dat volwassenheid en realisme hand in hand gaan met ambitie: een jonge renner die leert genieten van het proces, en tegelijkertijd gericht blijft op verbetering en toekomstige kansen. Voor de supporters uit Bavegem was het opnieuw een mooie gelegenheid om hun lokale favoriet aan het werk te zien, en ondanks het resultaat, kunnen ze trots zijn op zijn inzet en aanvalsdrang.
