In het peloton van het Belgische wielrennen is er een naam die maar weinig mensen spontaan zullen noemen: Axel Mortreux. Toch verdient deze sympathieke 23-jarige Fransman met zijn doorzettingsvermogen en passie alle aandacht. Aangesloten bij het Denderhoutemse wielerteam As Construct – Castaar Cycling Team, strijdt hij op het scherpst van de snee in de categorie van de elite zonder contract. Misschien geen sterrenstatus, maar een renner met karakter, vechtlust en een verhaal dat het verdient om uitgelicht te worden.
Een zeldzame Fransman in het Vlaamse peloton.
“Dit is mijn vijfde seizoen in een volledig Vlaams team,” vertelt Axel. “En dat is vrij uniek voor een Franse renner.” Geboren en getogen in het Franse Rijsel, een grensstadje vlakbij de Belgische grens, begon hij al op vierjarige leeftijd met fietsen. “Ik reed vooral voor het plezier en met mijn eerste vrienden buiten school. Maar de passie werd snel groter.”
Zijn vroege wielerjaren speelde zich voornamelijk af in Frankrijk, waar hij ook zijn eerste wedstrijden reed. Toch had hij altijd een speciale band met België. “90% van mijn vrienden waren Belgen en zij reden vooral in België. Zo kwam ik steeds meer in aanraking met de Belgische wielerwereld.” Vooral de Vlaamse wedstrijden maakten indruk op de jonge Axel. “De sfeer, de menigte, de intense competitie — het was totaal anders dan wat ik gewend was. Daar groeide mijn motivatie enorm.”
Van Armentières tot Vlaamse kermiskoersen.
Na zijn start bij de Frans-Belgische club van Armentières sloot Axel zich aan bij Bury Peruwelz, een van de grootste jeugdbolwerken in Wallonië. Het was een periode waarin hij steeds meer Vlaamse wedstrijden op zijn kalender zette, met hoogtepunten als deelname aan het Nieuwsblad Junior en andere interclubwedstrijden.
Zijn laatste juniorjaar bracht hij door bij het team van Tournai, dat fungeerde als een soort opleidingsploeg voor het professionele Wanty-team. “We hadden bijna dezelfde tenues en dat voelde heel motiverend. Het was de perfecte springplank om mijn eerste jaar als belofte aan te vatten.” Hoewel zijn resultaten op Vlaamse kermissen redelijk waren, waren ze vaak niet het beste beeld van zijn aanvallende rijstijl. “Zo gaat dat nu eenmaal in het wielrennen, soms valt alles mee, soms niet.”
Een sprong in het diepe: Vlaanderen en het onbekende.
In 2020 nam Axel een grote stap: hij verliet Wallonië en sloot zich aan bij een 100% Vlaamse ploeg. “Dat was onbekend terrein. Ja, ik kende Vlaamse wedstrijden al, maar nu maakte ik deel uit van een Vlaams team. Het was wennen, vooral de taal en de cultuur. Maar mijn ploegmaten waren ontzettend behulpzaam, spraken waar mogelijk Frans en probeerden me te integreren.”
Tegelijkertijd studeerde Axel aan de sportacademie La Garenne in Charleroi, wat hem de mogelijkheid gaf om geregeld te trainen. Zijn beloftenseizoen begon veelbelovend, maar de coronapandemie gooide roet in het eten. “Plots mochten we niet meer trainen, terwijl mijn teamgenoten dat wel konden. Moreel was het zwaar. Het voelde alsof ik achterop raakte.”
Eerste grote rondes en tegenslagen.
In 2021 keerde het tij langzaam. Axel kreeg zijn eerste kans in grote interclubs zoals de Ronde van Namen en de Ronde van Oost-Vlaanderen. “De Ronde van Namen was een eye-opener, een wedstrijd van een week is toch iets anders dan eendaagse koersen. Helaas finishte ik buiten tijd. In Oost-Vlaanderen kreeg ik een zware valpartij te verwerken. Maar ik reed vier dagen op rij, dat was al een overwinning op zich.”
2022 was een jaar vol ups en downs. Naast kermiskoersen nam hij deel aan de Ronde van Vlaams-Brabant. Hij begon sterk, maar moest opgeven in de vijfde etappe. “Mijn lichaam was compleet leeg. De mentale druk was enorm. Het was een leerschool, maar ook een harde klap.”
Van studie naar werk: een nieuwe uitdaging.
Na zijn studies aan het CECS in 2021 begon Axel een opleiding diëtetiek aan de Universiteit van Doornik, maar die opleiding was niet wat hij ervan verwachtte. “In juni 2022 stopte ik ermee en twee maanden later begon ik te werken in een autofabriek als injectie-operator en materiaalman. Het was een zware overgang.”
Het combineren van een fysiek veeleisende baan met topsport is niet vanzelfsprekend. Axel werkt in shiften, waarbij hij de ene week ’s ochtends vroeg start en de volgende ’s middags tot ’s avonds laat doorwerkt. “Mijn dagen zijn lang en intens. Toch probeer ik elke dag te trainen, soms al om 6 uur ‘s morgens in het donker, en dan nog een rit na mijn werk. Vrije tijd? Die is er bijna niet.”
Doorzetten ondanks tegenslagen.
Het jaar 2023 was lastig. “Ik gebruikte vaak mijn werk als excuus voor mindere prestaties. Ik verloor mijn motivatie om te trainen. Totdat ik in de winter een trainer ontmoette die me echt weer op het juiste spoor zette.” Met behulp van een vermogensmeter en een strakker trainingsschema vond Axel zijn vorm terug.
In 2024 boekte hij zijn beste fysieke prestaties ooit, ondanks beperkte wedstrijdkansen. “Ik werd nauwelijks geselecteerd voor interclubs, maar ik gaf niet op. Ik viel aan, reed ontsnappingen, probeerde de koers levendiger te maken. Dat voelde als een overwinning.”
Nieuwe tegenslag en hoop voor 2025.
Helaas kreeg Axel te maken met een breuk in zijn pols na een val tijdens een mountainbikerit. “Ik bleef zelfs een week doorwerken met een gebroken pols, want mijn baan is cruciaal.” Na weken van revalidatie en een griepperiode is hij nu weer volop aan het trainen. “Mijn trainer geeft me vertrouwen en ik ben vastberaden om in 2025 beter te presteren dan ooit.”
Dromen van een profcarrière.
Axel is realistisch, maar ambitieus. “Een contract bij een continentaal team, dat is mijn doel. Sommigen zeggen dat het onmogelijk is, maar ik geloof in hard werken en doorzettingsvermogen. Het is geen kwestie van talent alleen, maar van karakter.”
Hij beseft dat het combineren van topsport met een voltijdse job een zware dobber is, maar dat houdt hem niet tegen. “Mijn motivatie is enorm. Ik ben misschien een dromer, maar dromen zijn er om na te jagen.”
Dankbaarheid en steun.
Axel wil vooral zijn ouders bedanken, die hem altijd steunden, en zijn trainer en vrienden die hem door moeilijke tijden hielpen. “Zonder hen was ik nergens. Dankzij hen blijf ik geloven in mijn kunnen.”
Axel Mortreux mag dan geen bekende wielerster zijn, hij is een inspirerend voorbeeld van wat passie, discipline en doorzettingsvermogen kunnen bereiken. In een sport waar jonge talenten vaak direct doorbreken, laat hij zien dat er ook ruimte is voor de lange adem en het harde werk. Wie weet krijgen we in de toekomst nog vaker van hem te horen — als renner én als vechter.
