Na een boeiende koers bij de dames elite was het de beurt aan de eliterenners zonder contract en de beloften om hun kunnen te tonen. Maar liefst 172 renners passeerden de inschrijvingstafel en stonden klaar om de uitdaging van een pittige wedstrijd over 112 kilometer, verdeeld over zestien ronden, aan te gaan. Wat aanvankelijk een rustige aanloop leek, ontplofte pas echt vanaf de vierde ronde.
Daar wisten acht sterke renners zich af te scheiden van het peloton. Het ging om Sander Devenijns, Sven Noels, Lars Van Nieuwenhove, de Nederlander Rico Van Damme, Liam Hawkins, Stef Rogier, Tom Vermeer en Belgisch kampioen bij de elite zonder contract Elias Van Breussegem. Zij bundelden meteen de krachten en begonnen systematisch hun voorsprong uit te bouwen, ronde na ronde.
In het peloton beseften enkele renners dat het moment cruciaal was. Wim Reynaerts, Simon De Ridder, Sander Rietjens en Thiemen Vanderplasschen voelden de dreiging van een mogelijk beslissende ontsnapping en kozen vol de aanval. Met succes, want het viertal wist aansluiting te vinden bij de koplopers, waardoor we een leidende groep van twaalf kregen.
Maar het was nog niet gedaan met de verschuivingen in de koers. Vanuit het peloton ontstond een nieuwe tegenreactie. Zeven renners—Gil D’Heygere, Quinten De Buysser, Ben Squire, Célian Deweerd, Ryan Segers, Kenn Simon en Tom Plovie—gingen in de counteraanval. Hun inzet loonde, want na twee ronden intensieve jacht voegden ook zij zich bij de kopgroep, die zo aandikte tot negentien renners.
De samenwerking in de kopgroep verliep vlekkeloos, en met een bonus van 55 seconden op een machteloos peloton leek de winnaar zich hieruit te zullen vormen. Toch keerde de rust niet terug. Drie ronden voor het einde probeerden Sander Devenijns, Lars Van Nieuwenhove, Rico Van Damme en Tom Plovie een nieuwe versnelling te plaatsen. Hun demarrage bracht even beroering, maar de overige vluchters lieten dit niet zomaar gebeuren en neutraliseerden de aanval in de slotronde.
Zo draaide alles uit op een massaspurt met negentien overblijvers. De spurt werd al van ver ingezet, en daarin toonde de Nederlander Rico Van Damme zich de sterkste. Met een overtuigende fietslengte schreef hij de overwinning op zijn naam, gevolgd door de sterke Ben Squire op de tweede plaats. Geraardsbergenaar Gil D’Heygere vervolledigde het podium. Célian Deweerd, Sander Devenijns, Stef Rogier en Sander Rietjens waren goed voor de verdere ereplaatsen.
Het publiek kreeg een ware demonstratie van koersinzicht, doorzettingsvermogen en teamspirit te zien. Deze editie van de elitewedstrijd zonder contract zal zonder twijfel herinnerd worden als een strijd vol dynamiek, waarin het collectief het verschil maakte—tot het moment waarop de sprintkoning uit Nederland zijn finaleklap uitdeelde.
