Op een zwaar, selectief parcours door het hart van de Vlaamse Ardennen kroonde Jonas De Schampheleire zich vandaag tot de nieuwe Oost-Vlaamse provinciale kampioen bij de beloften (U23). De renners kregen tijdens de Grote Prijs Gavarent – georganiseerd door Sportico Events – een uitputtingsslag van formaat voorgeschoteld. Over een afstand van 133,9 kilometer, verdeeld over dertien rondes met telkens de beklimming van de gevreesde Pijpketel, was het vechten tot de laatste snik voor de meest prestigieuze titel op provinciaal niveau.
Het startschot voor een ware overlevingsstrijd.
Vanaf het vallen van de vlag was het duidelijk: dit kampioenschap zou geen ‘walk in the park’ worden. De combinatie van een sterk deelnemersveld (98 renners), een zwaar parcours met continu hoogteverschillen en het nerveuze koersverloop, zorgde ervoor dat het peloton al snel verbrokkelde.
Een eerste schifting vond plaats in de vroege ronden. In ronde vier ontstond een omvangrijke voorwacht van 34 renners – een elitegroep met tal van kleppers uit de Oost-Vlaamse jeugdcategorieën. Thibo Callebaut, Rune Verstaete, Milan Van Den Haute, Kilian Moreels, Rune Van Den Branden, Joppe Sterck, Xander Baele, Jean-Baptiste Declercq, Liam Hawkins, Thiemen Vanderplasschen, Jori Van De Sompel, Kobe Vandenabeele, Victor Heirbrant, Ibe D’Hondt, Dries Van Meenen, Sam Neerinckx, Matijs Van Strijthem, Matti Van Speybroek, Senne Dewaele, Jef Loones, Thor De Paepe, Sander Eeckhout, Matthis Dejaeghere, Milan De Meester, Matiz Van Boterdael, Cédric Van Raemdonck, Lars Van Nieuwenhove, Yintse Van Der Looij, Maxence Boelaert, Thorben Allaer, Jonas De Schampheleire, Quinten De Buysser, Liam Punnewaert en Joes Oosterlinck. Deze renners gaven al snel blijk van hun ambities.
Onrust in de kopgroep: een strijd zonder bondgenoten.
Hoewel de brede kopgroep over de nodige motoren beschikte, liep de samenwerking al snel mank. De belangen waren te groot, de ego’s te sterk, en het vertrouwen in elkaar te laag. Gevolg? Een jojo-effect dat de rest van het peloton in leven hield en tegelijk het tempo in de spits onregelmatig maakte. Het werd al snel duidelijk: een uitval was onvermijdelijk.
In de zevende ronde namen Rune Van Den Branden en Jean-Baptiste Declercq het initiatief. Met een krachtige versnelling reden zij weg uit de onstabiele groep en slaagden erin om 24 seconden voorsprong op te bouwen. Hun poging bracht even rust in het achtervolgende peloton, maar tegelijk bracht het ook een nieuwe dynamiek op gang: wie zou reageren? En wanneer?
De jacht wordt ingezet: nieuwe scenario’s dienen zich aan.
Achter de twee leiders vormde zich een achtervolgend zestal met enkele grote namen: Joppe Sterck, Jori Van De Sompel, Ibe D’Hondt, Sam Neerinckx, Sander Eeckhout en Lars Van Nieuwenhove. Deze groep leek beter afgestemd, maar had tijd nodig om op gang te komen.
Vooraan begon Rune Van Den Branden het moeilijk te krijgen. De inspanning op het lastige parcours eiste zijn tol, en hij moest Declercq laten gaan. Even later werd Van Den Branden gegrepen door de zes achtervolgers, waardoor er achter Declercq een groep van zeven ontstond.
Declercq, die al veel energie had verbruikt, zag de bui hangen. In een slimme tactische zet liet hij zich inlopen, met de hoop opnieuw aansluiting te vinden in een nieuwe kopgroep van acht.
Slotfase ontploft: Declercq vecht terug, De Schampheleire ruikt zijn kans.
Wat volgde, was pure koersromantiek. Toen iedereen dacht dat een sprint of late aanval in deze kopgroep de beslissing zou brengen, plaatste Jean-Baptiste Declercq nogmaals een aanval. Zijn derde! Weinig renners durfden nog te reageren, maar Jonas De Schampheleire, met nog frisse benen en duidelijk zelfvertrouwen, ging in de tegenaanval.
Met nog één ronde te gaan, klonken de bellen voor de apotheose van een heroïsche wedstrijd. Declercq en De Schampheleire trokken met zijn tweeën de laatste ronde in. Even leek het erop dat deze tandem samen richting het podium zou koersen, maar De Schampheleire voelde zich de sterkste en versnelde op een paar kilometer van de meet. Declercq probeerde zich nog in het wiel te wringen, maar had de tol betaald voor zijn drie offensieve acties. Met een snedige versnelling liet De Schampheleire zijn metgezel ter plaatse en soleerde naar een indrukwekkende overwinning.
Een droomstart van het seizoen: “Dit smaakt naar meer”.
Voor De Schampheleire was dit zijn eerste officiële koers van het seizoen, wat zijn overwinning des te indrukwekkender maakt. De renner van VDM-Trawobo Cycling Team toonde koelbloedigheid, intelligentie en vooral: explosieve benen. Met zichtbaar ongeloof en ontlading kwam hij over de streep – met één hand in de lucht, het hoofd naar beneden en volledig uitgeput.
Jean-Baptiste Declercq eindigde op 17 seconden als meer dan verdienstelijke tweede. De derde podiumplaats was weggelegd voor de constante Milan De Meester (Vlierzele), die zijn sterke vorm etaleerde met alweer een podium na zijn tweede plaats in het tijdrijden.
Top 10 – Oost-Vlaams Provinciaal Kampioenschap U23 2025:
- Jonas De Schampheleire – VDM-Trawobo Cycling Team
- Jean-Baptiste Declercq (+17 seconden)
- Milan De Meester
- Liam Hawkins
- Joppe Sterck
- Thorben Allaer
- Kilian Moreels
- Sander Eeckhout
- Matijs Van Strijthem
- Jori Van De Sompel
Reacties na de aankomst.
Jonas De Schampheleire (winnaar):
“Ik had voor de start niet gedacht dat ik vandaag al mee zou doen voor de prijzen. Het was mijn eerste koers van het jaar, dus ik wilde vooral in het peloton blijven. Maar toen ik voelde dat ik goede benen had in de finale, ben ik er gewoon voor gegaan. Dit is ongelooflijk.”
Jean-Baptiste Declercq (2e):
“Misschien heb ik net iets te veel aangevallen vandaag, maar ik wilde absoluut niet wachten op een sprint. Jammer dat ik op het einde geen antwoord meer had op Jonas, hij was vandaag de sterkste.”
Milan De Meester (3e):
“Ik ben trots op deze derde plek. Twee keer podium op een provinciaal kampioenschap in één seizoen, dat is niet niets. Het parcours lag me wel. Het was zwaar, maar eerlijk.”
Conclusie: De koers zoals koers hoort te zijn.
Deze editie van het Provinciaal Kampioenschap Beloften in Oost-Vlaanderen had alles: strijdlust, verrassingen, aanvallen van ver, en een verdiende winnaar. Met Jonas De Schampheleire heeft de provincie een nieuwe kampioen die zijn trui met trots zal dragen. En met de manier waarop hij won, mag het duidelijk zijn: de Oost-Vlaamse wielertoekomst oogt rooskleurig.
