Afgelopen weekend stond Elias Van Breussegem opnieuw in de schijnwerpers van het Oost-Vlaamse wielerpeloton. De 33-jarige renner uit Oudenaarde reed met kracht, intelligentie en vooral een verbeten vastberadenheid naar zijn eerste overwinning van het seizoen. Die zege leverde hem niet alleen het zoete gevoel van winnen op, maar ook de provinciale titel bij de eliterenners zonder contract. Het is de tweede keer op rij dat Van Breussegem zich tot Oost-Vlaams kampioen kroont. Toch zal het peloton deze felbegeerde trui tot minstens 27 juli 2025 niet te zien krijgen. Elias draagt immers nog steeds de driekleur van de Belgische kampioen, een titel die hij vorig jaar met verve binnenhaalde.
De race naar eerherstel.
De overwinning kwam er amper dagen nadat Elias een bittere pil had moeten slikken op het Provinciaal Kampioenschap tijdrijden. Daar moest hij met een miniem verschil van twee seconden de duimen leggen voor Kamiel Notebaert. Een verlies dat volgens buitenstaanders wel eens voor extra motivatie kon zorgen. Maar Elias zelf sprak dat idee tegen.
“Ik kwam ontspannen en zonder druk aan de start van de wedstrijd. Er waren totaal geen revanchegevoelens na de tweede plaats op het PK TT. Dat verlies kwam door mijn eigen fout – ik kreeg verkeerde info door,” vertelt Elias openhartig.
Toch was zijn koersaanpak bijzonder doordacht. Hij merkte snel op dat het tempo bijzonder hoog lag en dat er voldoende controle was in het peloton. Hij anticipeerde op een koersverloop waarbij de kopgroep in de slotfase zou stilvallen. Precies op dat moment wilde hij toeslaan – en dat deed hij met verve.
“Op twee kilometer van de meet heb ik nog een stevige inspanning geleverd. Daardoor gingen we allemaal op de limiet aan de sprint beginnen. Ik moest de spurt inzetten op de kasseien, wat niet ideaal is, maar ik kwam snel naast Gil terecht en vond rechts nog een strook zonder kasseien. Daar spraken mijn benen, en gelukkig trok ik aan het langste eind.”
Van pechvogel naar vaste waarde in het peloton.
De carrière van Elias Van Breussegem leest als een verhaal van vallen en opstaan. In 2015 leek hij zijn grote doorbraak te forceren bij de opleiding van Verandas Willems. Tijdens de Driedaagse van West-Vlaanderen sloeg het noodlot echter toe: een spierscheur vlak bij de achillespees zorgde ervoor dat hij tien dagen in het gips moest. Nauwelijks hersteld werd hij opnieuw uit koers geslagen door een hartritmestoornis die zich manifesteerde tijdens een regionale wedstrijd in Halle-Buizingen.
Waar andere renners misschien zouden afhaken, beet Elias door. Hij hervatte de trainingen, reed enkele regionale wedstrijden en eindigde vierde in de Grote Prijs van de Stad Zottegem. Zijn team beloonde zijn doorzettingsvermogen met een contractverlenging.
Een jaar later, in 2016, volgde de sportieve revanche. Elias won de sprint in Wanzele Koerse, werd kampioen van West-Vlaanderen in het tijdrijden, en schreef de Ardennen Triptiek op zijn naam. Het bewijs was geleverd: Elias was terug, sterker dan ooit.
Ook in de daaropvolgende jaren bleef Elias gestaag bouwen aan zijn palmares:
- 2018: Winst in de Grote Prijs John Hannes.
- 2019: Triomfen in Wanzele Koerse en de Grote Prijs Gemeente Kortemark.
- 2021: Eerste plaats in de Dorpenomloop Rucphen.
- 2022: Winnaar van de Grote Prijs huisarts Piet Vandoorsselaere.
- 2023: Tweede in het Circuit van het Land van Waas.
Twee gouden jaren bij Shifting Gears-Strategica Team.
Sinds enkele seizoenen maakt Elias deel uit van het Shifting Gears-Strategica Team, een ploeg waar plezier en prestatie hand in hand gaan. In 2023 haalde hij liefst 23 overwinningen, in 2024 voegde hij daar nog eens 16 zeges aan toe. Hij won dat jaar in elke mogelijke wedstrijdcategorie waarin hij kon deelnemen: een kermiskoers, een tijdrit, een interclub, een profkermiskoers én een UCI-wedstrijd. Die prestatie maakt van hem dé Oost-Vlaamse zegekoning van het seizoen.
“Wat betreft mijn afgelopen seizoen 2024, kan ik alleen maar zeggen dat het bijzonder goed en geslaagd was. Het veroveren van de Belgische titel en het WK der profkermiskoersen in Heusden zijn mijn persoonlijke hoogtepunten. Ik ben enorm blij dat ik in dit team kan rijden. Er is geen druk, enkel passie en plezier.”
Vooruitblikken op 2025: de trui verdedigen en genieten van het moment.
Met zijn 33 lentes was Elias van plan om het wat rustiger aan te doen, maar zijn status als regerend Belgisch kampioen motiveert hem om nog een jaar voluit te gaan.
“Normaal ging ik dit jaar al stoppen of toch veel minder doen, maar stoppen als Belgisch kampioen? Dat zou niet mooi zijn. We zien wel wat 2026 brengt. Voor nu focus ik me op 2025, koers per koers,” zegt hij met een glimlach.
Zijn voornaamste doel was en is eenvoudig en realistisch: minstens één kermiskoers winnen – zoals elk jaar – en zich opnieuw tonen in het Provinciaal en Belgisch Kampioenschap, zowel op de weg als in het tijdrijden.
“Ik wil ook gewoon zoveel mogelijk mee strijden in de koersen en mijn Belgische kampioenentrui kunnen tonen. Hopelijk zonder veel last van mijn rug en gespaard van ziekte. Dan zien we wel waar we uitkomen.”
Constante prestaties in het begin van 2025.
De overwinning van afgelopen weekend werd gevolgd door sterke resultaten:
- 4de plaats in Vollezele.
- 26ste plaats in Wetteren.
- 7de plaats in Neerijse.
- 13de plaats in Ottergem.
Elias blijft zich dus tonen in het peloton en bevestigt daarmee dat hij nog lang niet aan het einde van zijn kunnen zit.
Een voorbeeld voor de sport.
Wat Elias Van Breussegem typeert, is niet alleen zijn explosieve sprint of zijn tactisch vernuft, maar vooral zijn karakter. In een wereld waarin sport vaak draait om geld, roem en grote contracten, blijft Elias trouw aan zichzelf: nuchter, gedreven en met liefde voor de koers.
Zijn verhaal is er een dat inspireert. Van blessureleed en medische zorgen tot een nationale trui en een leidersrol binnen zijn team: Elias is het levende bewijs dat wielrennen niet alleen over de benen gaat, maar vooral over het hart.
Of hij nu volgend jaar opnieuw met de Belgische driekleur aan de start zal staan of niet, één ding is zeker: Elias Van Breussegem zal altijd koersen met het mes tussen de tanden en een glimlach op het gezicht. En dat maakt hem misschien wel de mooiste kampioen van allemaal.
