Op zondag 29 juni 2025 vond in de Sint-Baafskathedraal van Gent een zeldzaam en beklijvend moment plaats: Hylco Meirlaen (29) uit Ninove werd er tot priester gewijd door bisschop Lode Van Hecke. Daarmee is hij dit jaar de enige kandidaat in Vlaanderen die deze stap zet. In een tijd waarin het priesterschap steeds minder jongeren aantrekt, kiest Hylco heel bewust voor een leven in dienst van God en de gemeenschap. Een keuze die niet evident is, maar die hem zichtbaar gelukkig maakt. “Wat ik voel, is geen bevlieging. Het is echt. Het is diep. Ik kon het niet langer negeren.”
Van boekhouding naar roeping.
Hylco groeide op in Okegem, een deelgemeente van Ninove. Zijn middelbare schooltijd bracht hij door bij de Zusters der Heilige Harten, lokaal beter bekend als het Zusterhuis. Nadien volgde hij een opleiding accountancy-fiscaliteit. Alles leek te wijzen op een toekomst als boekhouder: stabiel, goed betaald en bovendien een knelpuntberoep.
Maar tegelijk groeide er iets anders in hem. “In de laatste jaren van het middelbaar begon het geloof opnieuw te leven in mij,” vertelt Hylco. “Waar het vroeger eerder gewoonte was, begon ik zelf op zoek te gaan.” Hij verdiepte zich in theologische werken, las over heiligenlevens en voelde een stil maar hardnekkig verlangen: misschien moest hij wel priester worden.
Toch ging hij eerst verder met zijn studies. “Ik had tijd nodig. En eerlijk: ik was ook bang. Het priesterleven leek me zwaar, vol opofferingen. Ik moest mezelf de vraag stellen: wat wil ík echt? En wat vraagt God van mij?”
“Geen stem, geen visioen, maar een diepe vrede.”
Die zoektocht bracht hem naar gesprekken met vrienden, familie en geestelijken. Hij bad veel, dacht diep na, en het besef groeide: zijn verlangen was geen tijdelijke ingeving, maar een roeping. Uiteindelijk nam hij de beslissing om het seminarie binnen te stappen. “Mijn leven veranderde compleet,” blikt hij terug. “Voetbal, gamen, die dingen zakten weg. Wat mij nu voedt, zijn de gesprekken van hart tot hart, echte vriendschappen.”
Tijdens de coronaperiode werd zijn geloof nog intenser. In de stilte van de eucharistische aanbidding, zonder het lawaai van het dagelijks leven, voelde hij de nabijheid van God. “Geen stem, geen visioen, maar een diepe vrede,” zegt hij. “Ook later, in kleine dingen – een bemoedigend woord, een onverwacht gebaar – voelde ik: Hij is hier. Altijd.”
“De Kerk is geen museum, maar een gemeenschap onderweg.”
De keuze voor het priesterschap roept vaak vragen op, ook in zijn omgeving. “Sommige vrienden zeiden: ‘Je bent zot. Geen vrouw? Geen kinderen? Wat voor leven is dat?’ Maar anderen, ook niet-gelovigen, zagen dat ik hier gelukkig van werd. En dat gunden ze mij.”
Ook binnen zijn familie waren de reacties divers. Zijn vader, broer en zus zijn actief in de Kerk en steunen hem volledig. Zijn moeder had het aanvankelijk moeilijk met zijn keuze, maar is intussen bijgedraaid. “Laatst vroeg ze: ‘Kan ik nog iets doen voor je wijding?’ Dat raakte me diep.”
Zijn diakenwijding was voor Hylco een moment van intense vreugde, niet alleen voor zichzelf maar voor de hele gemeenschap. “Ik wilde zoveel mogelijk mensen betrekken – misdienaars, lectoren, het koor. Want een wijding is geen privézaak, het is een teken van geloof van de gemeenschap.”
Kritisch maar hoopvol.
Hylco is zich bewust van de moeilijkheden waarmee de katholieke Kerk vandaag worstelt, van de tanende aantrekkingskracht tot het diepe litteken van het misbruikschandaal. “Dat schandaal heeft veel kwaad gedaan, dat mag je niet minimaliseren,” zegt hij. “Maar precies toen ik dat allemaal zag, ben ik opnieuw volop voor mijn geloof gegaan. Niet ondanks, maar net door die crisis ben ik gaan beseffen wat echt telt.”
Toch blijft hij hoopvol. “De Kerk is geen museum, maar een gemeenschap onderweg. We botsen, we zoeken, we twijfelen – maar we blijven samen op weg. Met geduld. Met kleine stappen. Met geloof.”
Wat hem telkens weer kracht geeft, is een vers uit Matteüs 6, 33: “Zoek liever eerst het Koninkrijk van God en zijn gerechtigheid, dan zullen al die andere dingen je erbij gegeven worden.” Hylco glimlacht: “Ik ben iemand die veel piekert. Maar die woorden nodigen uit tot vertrouwen. Tot loslaten.”
Een nieuwe priester met beide voeten in het leven.
Op 29 juni werd Hylco dus tot priester gewijd – als enige in Vlaanderen dit jaar. Het is een uitzonderlijk moment in een tijd waarin priesterschap zelden nog als aantrekkelijke levensweg wordt gezien. Maar Hylco bewijst dat geloof ook vandaag nog diep kan leven, ook bij jongeren. “Ook als priester blijf je gewoon mens,” besluit hij. “Jong. Zoekend. Onderweg. Maar ook: hoopvol.”
