Op de vooravond van de officiële afsluiting van het omvangrijke jubileumproject Bloemen voor #M. 1611 beleefde Lede zaterdagavond een bijzonder moment van verstilling, schoonheid en muzikale devotie. In een volledig gevulde Sint-Martinuskerk brachten het Sint-Gregorius kerkkoor en Amici Cantores een indrukwekkend Mariaal zangconcert onder leiding van Charlotte Marcoen. De avond werd een artistiek hoogtepunt binnen de jubileumactiviteiten rond 1000 jaar Lede en 611 jaar Zoete Nood Gods.
Muzikale eerbetuiging aan Maria.
Het concert stond volledig in het teken van de Mariaverering, een spirituele traditie die in Lede al eeuwenlang diep geworteld is. De twee Leedse koren vonden elkaar voor deze gelegenheid in een unieke samenwerking, waarbij traditie en vernieuwing naadloos in elkaar overvloeiden. Onder de strakke en tegelijk warme leiding van dirigente Marcoen werden bekende en geliefde Marialiederen afgewisseld met modernere composities, die elk op hun manier hulde brachten aan de Moeder Gods.
Het publiek – dat de kerk tot op de laatste stoel had gevuld – werd meegenomen op een muzikaal traject dat Maria centraal stelde als figuur van hoop, troost en innerlijke kracht. Klassieke pareltjes als het ‘Ave Maria’ van Schubert, het Gregoriaans geïnspireerde Salve Regina werden met toewijding gezongen en genoten hoorbaar erkenning bij het publiek.
Daarnaast waren er ook verrassende, moderne zangstukken die de Mariaverering op een hedendaagse en bijna filmische manier vertolkten. Het was die mix van traditie en actualiteit die het concert zijn bijzondere karakter gaf.
Saxofoon als hemelse stem.
Naast de indrukwekkende koorzang was er ook een hoofdrol weggelegd voor dirigente Charlotte Marcoen zelf, die met haar saxofoon de ruimte vulde met zuivere, haast etherische klanken. In verschillende intermezzo’s bracht ze instrumentale interpretaties van Mariale thema’s die voor kippenvelmomenten zorgden. De warme, ronde toon van het instrument vulde de gotische ruimte met een klankkleur die je eerder zou verwachten in een film dan in een kerk, maar die wonderwel paste in het geheel.
Haar spel vormde een perfecte aanvulling op de vocale werken: terwijl de koren Maria bezongen in woord, gaf Marcoen haar klank. De afwisseling tussen zang en saxofoon zorgde voor een ritmisch ademhalen binnen het concert, dat nergens langdradig of zwaar werd. Integendeel: de avond behield een lichte, gedragen sfeer waarin bezinning, bewondering en verbondenheid centraal stonden.
Stilte en ontroering.
Wat tijdens het concert misschien nog het meest opviel, was de stilte. Een diepe, bijna tastbare stilte die telkens weer viel na elk nummer – een stilte van respect, van ontroering, van mensen die geraakt waren. Er werd nauwelijks bewogen of gefluisterd, zelfs niet door de jongere aanwezigen. De muziek raakte zichtbaar en voelbaar een gevoelige snaar bij de toehoorders.
De akoestiek van de eeuwenoude Sint-Martinuskerk werkte als versterker van die emotionele lading. Elk akkoord, elke fluwelen sopraanlijn en elk saxofoonaccent werd gedragen door de ruimte zelf, alsof de kerk als gebouw ook deelnam aan dit moment van spirituele verstilling.
Staande ovatie als spontaan slotakkoord.
Na ongeveer anderhalf uur viel de laatste noot stil. Eerst volgde een korte ademhaling van stilte, en toen barstte het applaus los – lang, luid en recht uit het hart. Een staande ovatie, niet uit beleefdheid, maar uit diepe appreciatie. Voor de muzikanten, de dirigent, de koren, maar ook voor de organisatie achter het project eer aandeed.
Velen bleven nog lang napraten in en rond de kerk. Sommigen met tranen in de ogen, anderen zichtbaar onder de indruk van de unieke avond. Voor de leden van de koren was het duidelijk een bekroning van wekenlange voorbereiding en muzikaal engagement.
Slotmoment van een groter geheel.
Het concert maakte deel uit van het slotluik van Bloemen voor #M. 1611, het participatieproject waarmee Lede 1000 jaar geschiedenis en 611 jaar Mariaverering vierde. Doorheen het jaar werden tientallen activiteiten georganiseerd – tentoonstellingen, bloemeninstallaties, lezingen, wandelingen en nu dus dit concert.
Het concert was meer dan zomaar een muzikaal optreden: het was een ode aan een dorp, een traditie, een gemeenschap die samenkomt rond gedeelde waarden. En bovenal was het een avond die bewees dat schoonheid, wanneer ze met liefde en zorg wordt gebracht, mensen diep kan raken – zelfs tot tranen toe.
Wie erbij was, zal het niet snel vergeten. Lede heeft zichzelf opnieuw overtroffen.
Foto’s: André De Grauwe.
